Türkiye gerçektende bir yönetilememe sorunu ile karşı karşıya. Özellikle Ekonomi ve dış politika anlamında büyük bir köşeye sıkışmışlık içerisinde.     
           Peki bu sıkışmışlığın içerisinden nasıl çıkacağız? Soru basit ama cevap biraz zor. Son aylarda yapılan kamuoyu yoklamalarında dikkat çeken 3 sonuç var. AKP-MHP (Cumhur ittifakı) kararsızlar hariç % 35’ler civarı, CHP-İYİ Parti( (Millet İttifakı) kararsızlar hariç %30’lar civarı, ( HDP % 10 civarı) asıl dikkat çeken %20 ve üstü bir kararsız kitle var. Yani sözün özü bu %20’yi ikna edebilen yönetme erkine ulaşabilir.   Seçimlerin ne zaman yapılacağı konusu, önemli bir konu. 31 Mart 2023 tarihine kadar yapılırsa, sadece Cumhurbaşkanlığı ve milletvekili seçimleri yapılabilir. 
           31 Mart 2023’ten sonra ise Yerel seçimlerde beraberinde yapılabilir.( T.C. Anayasası madde 127) Bunu bir not olarak buraya bırakalım öncelikle.    Seçimin 2023 yılına kalacağını düşünmüyorum şahsen. Bu yılın sonbaharı veya engeç 2022 ilkbaharında olacaktır seçim. Nedeni konusuna çok girmek ve uzatmak istemiyorum bu noktada. İktidarın ülkeyi yönetebilme ve sorunları çözebilme yeteneğini kaybettiği çok açık.    Muhalefetin adayı olabilecekler konusunda düşünmek ve neler olabileceğini değerlendirmek gerekiyor.    
           Kemal Kılıçdaroğlu ve Meral Akşener’in Cumhurbaşkanlığı’na aday olacaklarını düşünmüyorum iki nedenden dolayı. 
Birincisi Partili Cumhurbaşkanlığı anlayışına en başından beri karşı çıkmaları ikisinin de. Böyle bir duruşları varken kendi tezlerini çürüten bir adaylık isteğinde olacaklarını zannetmiyorum. (Meral Hanım’ın böyle bir isteği olabilir ama Güçlendirilmiş Parlementer sisteminin devreye girdiği anı düşünerek bu istekte bulunmayacağını düşünüyorum)
           İkincisi ise, ikisininde seçim sonrası için kendisini olası Başbakan olarak görmeyi tercih edecekleri aşikardır. Yapılacak bir seçim sonrasında parlementer sisteme geçiş için gerekli anayasa değişikliklerinin kolay olacağını düşünüyorum. Şöyle ki, bu sistem sadece ve sadece Tayyip Erdoğan için üretilmiş bir sistemdir. Ak Parti’de mevcut yetkilerin başkasında olmasını istemeyecektir ve anayasa değişikliğine destek verecektir. (Hatta ve hatta 1-2 ay içerisinde Ak Parti tarafından böyle bir değişiklik isteği gelirse hiç şaşırmam) Tayyip Erdoğan karşısında en olası iki aday, herkesin bildiği gibi Mansur Yavaş ve Ekrem İmamoğlu. İkisi de aday olurlarsa eğer seçilmeye yakın duruyorlar. Yalnız ikisinin de handikapı aynı, aday olmaları durumunda belediye başkanlığından istifa etmeleri gerekiyor ve başkanlıkları AKP’ye geçiyor. Bu durum seçmen gözünde hoş karşılanmayacaktır.     
           Ekrem İmamoğlu gelecek Türkiye’sinde çok daha önemli görevlere talip olmak isteyecektir. Bu görev yetkileri azaltılan ve önü kapatılma olasılığı yüksek bir Cumhurbaşkanlığı olur mu, pek zannetmiyorum. Ancak olası adaylığı ve seçilmesi durumunda ülkedeki kutuplaşmayı en aza indirecek profil olduğu su götürmez bir gerçek.İstanbul Büyükşehir Belediye Başkanlığı’nda göstereceği başarı ve CHP içinde yetişen ve pişen birisi olarak, bir sonraki seçimde CHP Genel Başkanı olarak yeni bir vizyon , yeni bir gelecek umudu çizen Başbakan adayı olarak daha gerçekçi ve umut veren seçenek olarak önümüzde durmaktadır.    
           Mansur Yavaş ise daha babacan duruşu ve hukukçu kimliğinden dolayı ülkenin dağılmış ve sarsılmış durumda olan siyasetini, bürokrasisini, kurumlarını toparlayacak, olası seçim öncesi, seçim anı ve seçim sonrasındaki gerilimi en aza indirecek profil olmasından dolayı daha tercih edilebilir duruyor. Çünkü özellikle bürokrasi içerisinde ve de özellikle güvenlik güçleri içinde Tayyip Erdoğan=Devlet anlayışını içselleştirmiş ve bu doğrultuda davranış sergileyen ciddi bir kesim var. Bu anlayışın kırılması, kurumsal işleyişin ve liyakatin kurulması noktasında Mansur Yavaş’ın daha başarılı olabileceğini düşünüyorum. Buradan şu anlamı çıkarmayın, Ekrem İmamoğlu başarılı olamaz gibi düşünmeyin, belki biraz daha geç ve güç olabilir. Bazı kesimler tarafından dile getirilen Ülkücü olmasından dolayı Kürt seçmenden destek alamayacaktır söylemi de kısmen doğru olmakla birlikte, iki yılı aşkın bir süredir devam eden görevinde ve söylemlerinde birleştirici bir dil kullandığı açıktır. 
           İktidar ve yandaş medya tarafından böyle bir söylem kullanılması durumunda bunun ters tepeceği kanaatindeyim.     Bu iki isim içinde en büyük sıkıntı olası adaylıklarında belediyelerin Ak Parti’ye geçmesi, seçmenin üzerinde bir düş kırıklığı ve umutsuzluk ve hatta kızgınlık yaratmasıdır. Bu olasılık gözardı edilebilecek bir durum değildir. Hele de muhalefete muhalefet etmek isteyenler tarafından.     
           Ali Babacan, Ahmet Davutoğlu ve Abdullah Gül gibi isimlerin muhalefetin ortak adayı olması mümkün değil. Ama kendi şahsi adaylıkları olabilir, oda kendi bilecekleri iş tabi ki.     Bir olasılık daha var, şapkadan yeni bir tavşan çıkarmak . 2019 Yerel seçimlerinde bu olay bir çok yerde yapıldı ve başarıldı. Kimsenin tanımadığı birini nasıl Cumhurbaşkanı seçtirebiliriz ki diyebilirsiniz haklı olarak. Ekrem İmamoğlu’nu 2019 seçimlerinden önce bırakın Türkiye’yi , İstanbul’un %90’ı tanımıyordu, adını duymamıştı belki. Bunu da bir kenara not edin lütfen.    Erken seçim kaçınılmazsa, adayın ve adayların belirlenmesi de kaçınılmaz. Siyaset kazanındaki su 90 dereceyi geçti, kaynamaya başladı , başlayacak. Bakalım hep birlikte neler göreceğiz. Özellikle çeşitli beldelerin Belediye Başkanlığı için çalışma yapanlara naçizane önerim, 2022 veya 2023’ü görmeden dereye dalmayın, derede su yutabilirsiniz.    Herkese iyi bayramlar diliyorum, saygılarımla...